„Szkółka leśna tętni życiem. Leśniczowie, osoby prywatne odbierają sadzonki, wymieniają zdanie na temat tego, jak najlepiej posadzić drzewka by rosły, jak je później pielęgnować. To czas radości, bo przyroda budzi się do życia po długiej i mroźnej zimie”… ten piękny, sielski opis to rzeczywistość ostatnich lat. W tym roku wyglądało to inaczej. Przyroda jak co roku obudziła się po wyjątkowo długiej i mroźnej zimie, ale zabrakło tego niesamowitego, wiosennego gwaru w szkółce leśnej. Pandemia COVID19 zmusiła nas do szeregu ograniczeń. Nie było wymiany zdań między leśniczymi czy osobami prywatnymi. Każdy, kto przyjeżdżał na szkółkę po sadzonki miał wyznaczony dzień i godzinę, by zachować dystans fizyczny.

Niestety, pandemia nas rozdzieliła.

Ale las nadal nas łączy.

Drzewa nas łączą!!!

Bo nadal je sadzimy i nadal o nie dbamy, by rosły dla przyszłych pokoleń. By zwierzęta miały schronienie, pożywienie. Byśmy my ludzie mogli cieszyć się ich widokiem, widokiem pięknych, zdrowych, bogatych gatunkowo lasów. Byśmy mogli czerpać z ich bogactwa. Odwiedzać je spacerując czy jeżdżąc rowerem, łowiąc ryby, zbierając grzyby czy jagody.

Żeby upamiętnić ten wyjątkowy rok każdy leśniczy naszego Nadleśnictwa posadził przy budynku administracyjnym szkółki leśnej drzewo. Przy każdym z nich znajduje się tabliczka z napisem, kto je posadził. Jestem pewna, że kiedy kolejny raz panowie leśniczowie przyjadą po sadzonki na naszą szkółkę zerkną również na posadzone przez siebie drzewko i pomyślą sobie – jak się masz?